Het klinkt misschien raar maar prrr-momenten zijn er zo vaak. Het zit ‘m
vaak in de kleine dingen die ons overkomen of waar we mee geconfronteerd
worden.
Vandaag was het bere slecht weer en aangezien ik buiten moest zijn was ik
in no time doorweekt. En nee, dat was niet echt een prrr-moment…
Maar er kan nooit iets zo slecht zijn dat het op een later tijdstip niet
beter wordt. En dat werd het ook. ’s Middags pas, uiteraard, maar het werd beter.
Stel je voor, schoenen en sokken die zo nat zijn dat je niet meer weet of
je door plassen met water heen loopt of dat je er midden in staat. M’n
voeten waren zo zwaar dat ik niet meer kon schakelen. Best lastig om met
een vaartje van 30 over de snelweg te moeten rijden. En als je ze dan
eindelijk uittrekt kun je er gelijk de vijver mee bijvullen, zoveel water
komt er mee.
Maar goed, wat was nu het prrr-moment? Geloof het of niet. Het gelukzalige gevoel dat ik schone, droge sokken aan kon trekken. Nooit geweten dat dit
gevoel zo’n geweldige sensatie kon veroorzaken.
Vanaf vandaag ga ik elke middag met m’n schoenen aan een kwartier in de
vijver staan om daarna droge sokken aan te kunnen trekken. Dat lijkt een geweldig voornemen om mijn prrr-momenten op te krikken.